مدح و ولادت امام مجتبی علیه‌السلام
گـفـتـنـد بـي بـديـلـي و ديـديـم بـرتـري از هرچه گـفـتـه اند و شنـيـديم بهـتري خُلق و جمال و خوي و خصالت محمّديست آيــيــنــۀ تــمــام نــمــاي پــيــمــبــري استـاد رزم توست عــلـي شــاه لافـتـي آموزگــار قـاسـم و عـبـاس و اکـبــري هم در زمان صلح، و هم روز جنگ و رزم در هر دو حال، باز امامي و رهـبري کــوريِ چـشــم طايفه ابـتـر و حـسـود تو اولين پــيـالــه صـهـبــاي کـوثــري با ديدن تو چــشــم همه مـات مي شود زهرا پس از تو مادر سادات مي شود ما کـيـسـتـيـم ســائـل دسـت کــريــم تو ما کـيـسـتـيـم ريــزه خـوران قــديـم تو تو ســفــره دار سـفـرۀ ماه ضـيـافـتــي ما مـيـهــمــان دائـم خــوان نــعــيــم تو دشـنــام داده‌انـد و تو اکــرام کــرده اي بي انـتـهـاست رأفـت قـلـب رحــيــم تو تو ســايــۀ سرِ هــمــۀ عــالــمــي ولي بي زائر است و سايـه ندارد حــريم تو حتي نوادگــان تو صاحب حــرم شدنـد جانم فــداي حـضـرت عبدالـعـظـيـم تو بر ما کــرم نما که گــدائـيــم، يا کريـم ما يــاکـريــمِ بـام شـمـائـيـم، يا کــريـم تا آفــتــاب روز جــمــل آشــکــار شـد تيغ حـسـن بُرنده تر از ذوالـفــقــار شد سربند يا عــلي به سرش بست مجـتبي با ذکر فـاطمه به روي زين ســوار شد فريــاد زد اَنَا بنُ عــلـي فــاتــح حُـنـين فريـادِ يـک سـپــاه، فــرار الـفــرار شد با هـيـبـتـي تمــام به اسبـش نـهـيب زد يک لشکر از يسار و يمين، تار و مار شد تيغي به دست و پاي شتر زد که ناگهان فتنه گر جمل به زمين خورد و خـوار شد فــرزنــد آفــتــاب، بـجـز اين نمي شود شــاگــرد بــوتــراب بجز اين نمي شود اي آفـتــابِ روشـنِ شـبـهـاي فـاطـمــه گيسو کمند خوش قد و بالاي فـاطـمــه تو آمــدي و حــيــدر کــرار شــد پــدر خنده نشست بر روي لـبـهـاي فـاطـمه دُردانـۀ نــبــي، پـســر ارشــد عــلـــي عشق حسين، يوسف زيـبـاي فــاطـمـه اي هــمــره هـمـيـشـگـيِ مــادر و پدر تنها توئي، تو مـحـرم غـمـهاي فـاطمه با ما بگو چه کرد عــدو بـين کوچه ها شـيـواتـريـن جــواب مـعـمـاي فـاطـمه دستي ميان کوچه غرور تو را شکست نامرد بي هوا زد و مادر زمين نشست |